ते आंब्याचे झाड....
नमस्कार मित्रांनो... आज मी तुम्हाला जी स्टोरी सांगणार आहे ती सत्यकथा असून माझ्या एका मित्राच्या बाबतीत घडली होती. त्याचे गाव रत्नागिरी मधे कुठेतरी खुप आत जंगलाच्या सन्निध वसलेल आहे. त्या संध्याकाळी अचानक गावाकडे कोणीतरी आजारी आहे असा सन्देश आल्याने त्यांनी लगेच रात्रिच गावाकडे निघायचे ठरवले. तो, त्याची बहिण तिची लहान मुलगी, बहिणीची सासु आणि तिची अजुन एक बहिण असे 5 जण गावाकडे जायला निघाले. गावाच्या बाबतीत खुप दंतकथा आहेत पण गावातल्या लोकांना त्याचा कधीच त्रास असा नवता. साधारणत 4 तासांच्या प्रवासा नंतर मध्यरात्रि 2 च्या दरम्यान ते गावच्या वेशि जवळ पोहोचले. तो में महिन्याच्या काळ असल्याने आंब्याचा सीजन होता. गावच्या वेशिला लागुनच एक आंब्याचे झाड़ आहे. त्या आंब्याच्या झाडाखाली तीन आंबे व्यवस्तित मांडून ठेवल्यासारखे पडले होते. त्या आंब्यांकडे पाहून कोणाला ही त्याना घेण्याचा मोह अवरला नसता. त्याच्या बहिणीचे लक्ष्य त्या आंब्यांकड़े गेले आणि तीने गाडी थांबवायल सांगितली. तीने सांगितले की ते आंबे मला हवेत. तिच्या सासुने तिला खुप समजावाले की इतक्या रात्रि अशा निर्जन ठिकाणी थांबणे चांगले नाही पण तिने ते ऐकले नाही. शेवटी नाइलाजाने त्यांनी गाड़ी थाम्बवली. त्याची बहिण वेड लागल्यासारखी धावली अणि तिने ते आंबे घेतले आणि गाड़ीच्या मागे बोर्ड वर ठेवले. ते आंबे खुपच चमकदार वाटत होते. सर्वजण त्या आंब्याचे कौतुक करत होते आणि असे आंबे मिळाल्याबद्ल खुष होत होते. मित्राची बहिण सारखी त्या आंब्याबद्दलच बोलत होती आणि सर्वाना परत परत म्हणत होती के हे आंबे फ़क्त मी आणि माझी मुलागिच खाणार. त्या नंतर ते गावात पोहोचले आणि सर्व सोपस्कर आटोपुन दुपारी 3 च्या दरम्यान परतीच्या प्रवासाला निघाले. तो पर्यन्त सर्वनाच् त्या आंब्याचा वीसर पडला होता की कोणासमोर त्यानी त्यांचा विषय पण काढला नाही. संध्याकाळी निघतांना त्यांनी गावाहुंन एक पाटी आंबे घेतले, पाटी डिकित ठेवली आणि प्रवासाला सुरवात केलि. जशी गाडी वेशिबाहेर पडली तशीच त्याच्या बहिणीला अचानक आंब्याची आठवण झाली. काय आचर्य की ते आंबे अगदी तसेच्या तसेच टवटीवित होते जसे त्याना मध्यरात्रि मिळाले होते. तिने परत आंब्याचाच पाढ़ा लावला होता. काही गावे ओलंडल्या नंतर त्यांची गाड़ी अचानक दुपारी 4 वाजे च्या दरम्यान बंद पडली. सुदैवाने जवळच त्यांना ग्यारेज मिळाले परंतु गाड़ी जुनि असल्याने गाडीचा एक पार्ट कुठेच् मिळत नवता. ग्यारेज वाला पण कंटाळला होता. 2 तास झाले तरी गाडी ठीक होत नवती म्हणून त्यानी जवळच एका होटल मधे जायचे ठरवले. माझ्या मित्राला कुठेतरी सतत असेच वाटू लागले की नक्की त्या आंब्यामुळेच काहीतरी घडत आहे. पण त्याच्या बहिनीच आम्बा पुराण काही संपतच नवत. ती आंब्याना अंतर द्यायला तयारच नवती. त्याला एक कल्पना सुचलि आणि तो म्हणाला की ताई तू हे आंबे पण बरोबर घे, आपण हॉटेलात बसून नाश्ता करू आणि हवेतर तू होटल मधे बसून आंबे पण खा. ती तयार झाली आणि ते आंबे एकदाचे गडीतून बाहेर पडले. हॉटेलात जाऊन आर्डर येते न येते तोच ग्यारेज वाल्याचा फ़ोन आला की गाड़ी रेडी आहे. त्या घटणे मुळे माझ्या मित्राचा आंब्यावरील संशय अजुनच वाढीस लागला होता. म्हणून त्याने त्या गडबडित कोणाच् लक्ष नसताना गुपचुप टेबलवर ठेवलेले ते आंबे उचलले आणि होटेल बाहेरील एका दगडी पारावार नेउन ठेवले. नंतर आंब्यानबद्दल सर्वच विसरले होते. गाड़ी स्टार्ट झाली आणि त्या होटल वरुनच गेली तेव्हा त्याने सहज पारावार पाहिले तर ते आंबे तिकडे नवते. ते गायब झाले होते. आजुबाजुल कोणी जानवर इत्यादि पण नवते. त्याला खुप आचर्य वाटले. पण त्याने कोणाकडे तो विषय काढला नाही. सर्वजण आंब्याबद्दल वीसरले होते. त्यानंतर सर्वजण आपापल्या घरी पोहोचले. परंतु माझ्या मित्राच्या मनातून तो विषय काही जातच नवता म्हणून त्याने त्या प्रकरणाचा छडा लावण्याचे ठरविले होते. त्यासाठी काही दिवसांनी तो परत काही निमित्त काढून गावी गेला. तिथे त्याने सहज त्या झाड़ाविषयी गावातील लोकांना विचारले असता ते म्हणाले की ते वठलेले आंब्याचे झाड आहे आणि गेले कित्येक वर्ष त्या झाडाला आम्बेच आलेले नाहीत. त्याहून ही भयानक गोष्ठ त्याला कळाली ती अशी की ते झाड़ अगदीच वेशिला लागून असल्याने गावात कोणाचे मयत झाले की तिरडी स्मशानात घेऊन जाताना क्षणभर झाड़ाखाली ठेऊन त्या झाड़ाखालुनच जीवखड़ा उचलुन प्रेत पुढे नेले जाते. जरी वाटायला इतका भयानक प्रसंग नसला तरी माझ्या मनात सरखा हाच विचार येत राहतो की जर त्याच्या बहिणीने आणि तिच्या मुलीने ते आंबे खाल्ले असते तर काय झाले असते...???
... धन्यवाद..
नमस्कार मित्रांनो... आज मी तुम्हाला जी स्टोरी सांगणार आहे ती सत्यकथा असून माझ्या एका मित्राच्या बाबतीत घडली होती. त्याचे गाव रत्नागिरी मधे कुठेतरी खुप आत जंगलाच्या सन्निध वसलेल आहे. त्या संध्याकाळी अचानक गावाकडे कोणीतरी आजारी आहे असा सन्देश आल्याने त्यांनी लगेच रात्रिच गावाकडे निघायचे ठरवले. तो, त्याची बहिण तिची लहान मुलगी, बहिणीची सासु आणि तिची अजुन एक बहिण असे 5 जण गावाकडे जायला निघाले. गावाच्या बाबतीत खुप दंतकथा आहेत पण गावातल्या लोकांना त्याचा कधीच त्रास असा नवता. साधारणत 4 तासांच्या प्रवासा नंतर मध्यरात्रि 2 च्या दरम्यान ते गावच्या वेशि जवळ पोहोचले. तो में महिन्याच्या काळ असल्याने आंब्याचा सीजन होता. गावच्या वेशिला लागुनच एक आंब्याचे झाड़ आहे. त्या आंब्याच्या झाडाखाली तीन आंबे व्यवस्तित मांडून ठेवल्यासारखे पडले होते. त्या आंब्यांकडे पाहून कोणाला ही त्याना घेण्याचा मोह अवरला नसता. त्याच्या बहिणीचे लक्ष्य त्या आंब्यांकड़े गेले आणि तीने गाडी थांबवायल सांगितली. तीने सांगितले की ते आंबे मला हवेत. तिच्या सासुने तिला खुप समजावाले की इतक्या रात्रि अशा निर्जन ठिकाणी थांबणे चांगले नाही पण तिने ते ऐकले नाही. शेवटी नाइलाजाने त्यांनी गाड़ी थाम्बवली. त्याची बहिण वेड लागल्यासारखी धावली अणि तिने ते आंबे घेतले आणि गाड़ीच्या मागे बोर्ड वर ठेवले. ते आंबे खुपच चमकदार वाटत होते. सर्वजण त्या आंब्याचे कौतुक करत होते आणि असे आंबे मिळाल्याबद्ल खुष होत होते. मित्राची बहिण सारखी त्या आंब्याबद्दलच बोलत होती आणि सर्वाना परत परत म्हणत होती के हे आंबे फ़क्त मी आणि माझी मुलागिच खाणार. त्या नंतर ते गावात पोहोचले आणि सर्व सोपस्कर आटोपुन दुपारी 3 च्या दरम्यान परतीच्या प्रवासाला निघाले. तो पर्यन्त सर्वनाच् त्या आंब्याचा वीसर पडला होता की कोणासमोर त्यानी त्यांचा विषय पण काढला नाही. संध्याकाळी निघतांना त्यांनी गावाहुंन एक पाटी आंबे घेतले, पाटी डिकित ठेवली आणि प्रवासाला सुरवात केलि. जशी गाडी वेशिबाहेर पडली तशीच त्याच्या बहिणीला अचानक आंब्याची आठवण झाली. काय आचर्य की ते आंबे अगदी तसेच्या तसेच टवटीवित होते जसे त्याना मध्यरात्रि मिळाले होते. तिने परत आंब्याचाच पाढ़ा लावला होता. काही गावे ओलंडल्या नंतर त्यांची गाड़ी अचानक दुपारी 4 वाजे च्या दरम्यान बंद पडली. सुदैवाने जवळच त्यांना ग्यारेज मिळाले परंतु गाड़ी जुनि असल्याने गाडीचा एक पार्ट कुठेच् मिळत नवता. ग्यारेज वाला पण कंटाळला होता. 2 तास झाले तरी गाडी ठीक होत नवती म्हणून त्यानी जवळच एका होटल मधे जायचे ठरवले. माझ्या मित्राला कुठेतरी सतत असेच वाटू लागले की नक्की त्या आंब्यामुळेच काहीतरी घडत आहे. पण त्याच्या बहिनीच आम्बा पुराण काही संपतच नवत. ती आंब्याना अंतर द्यायला तयारच नवती. त्याला एक कल्पना सुचलि आणि तो म्हणाला की ताई तू हे आंबे पण बरोबर घे, आपण हॉटेलात बसून नाश्ता करू आणि हवेतर तू होटल मधे बसून आंबे पण खा. ती तयार झाली आणि ते आंबे एकदाचे गडीतून बाहेर पडले. हॉटेलात जाऊन आर्डर येते न येते तोच ग्यारेज वाल्याचा फ़ोन आला की गाड़ी रेडी आहे. त्या घटणे मुळे माझ्या मित्राचा आंब्यावरील संशय अजुनच वाढीस लागला होता. म्हणून त्याने त्या गडबडित कोणाच् लक्ष नसताना गुपचुप टेबलवर ठेवलेले ते आंबे उचलले आणि होटेल बाहेरील एका दगडी पारावार नेउन ठेवले. नंतर आंब्यानबद्दल सर्वच विसरले होते. गाड़ी स्टार्ट झाली आणि त्या होटल वरुनच गेली तेव्हा त्याने सहज पारावार पाहिले तर ते आंबे तिकडे नवते. ते गायब झाले होते. आजुबाजुल कोणी जानवर इत्यादि पण नवते. त्याला खुप आचर्य वाटले. पण त्याने कोणाकडे तो विषय काढला नाही. सर्वजण आंब्याबद्दल वीसरले होते. त्यानंतर सर्वजण आपापल्या घरी पोहोचले. परंतु माझ्या मित्राच्या मनातून तो विषय काही जातच नवता म्हणून त्याने त्या प्रकरणाचा छडा लावण्याचे ठरविले होते. त्यासाठी काही दिवसांनी तो परत काही निमित्त काढून गावी गेला. तिथे त्याने सहज त्या झाड़ाविषयी गावातील लोकांना विचारले असता ते म्हणाले की ते वठलेले आंब्याचे झाड आहे आणि गेले कित्येक वर्ष त्या झाडाला आम्बेच आलेले नाहीत. त्याहून ही भयानक गोष्ठ त्याला कळाली ती अशी की ते झाड़ अगदीच वेशिला लागून असल्याने गावात कोणाचे मयत झाले की तिरडी स्मशानात घेऊन जाताना क्षणभर झाड़ाखाली ठेऊन त्या झाड़ाखालुनच जीवखड़ा उचलुन प्रेत पुढे नेले जाते. जरी वाटायला इतका भयानक प्रसंग नसला तरी माझ्या मनात सरखा हाच विचार येत राहतो की जर त्याच्या बहिणीने आणि तिच्या मुलीने ते आंबे खाल्ले असते तर काय झाले असते...???
... धन्यवाद..
 |
| Add caption |
Comments
Post a Comment